قدس آنلاین- یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد مناسبت‌های تقویمی، همان تاریخ اعتبار و زمان مصرف آن است، ضمن آنکه مانایی و ماندگاری این زمان را عواملی چون فراگیری جامعه مورد نظر تعیین می‌کند.

همین بهانه‌های تاریخی کافی است تا مسائل مبتلا به گروه‌های مرتبط با آن هم در کانون توجه افکار عمومی قرار گیرد و با اتمام این فرصت، موضوعات دامنگیر مناسبت‌های ذکر شده نیز ارزشمندی خود را از دست می‌دهد و حتی گاه به بوته فراموشی سپرده می‌شود.

آغاز سال تحصیلی مدارس و دلمشغولی پدران و مادران از جمله مناسبت هایی است که گرچه حاشیه‌های پس از آن تا مدت‌ها ادامه خواهد داشت، اما بهانه خوبی است برای طرح دوباره مسائلی که گویا تا پیش از آن هیچ گونه اراده‌ای برای حل آن وجود نداشته است. دغدغه تولید و عرضه نوشت افزار دانش آموزان با برندهای داخلی و دعوت خانواده‌ها برای خرید محصولات وطنی با تصاویری که اعتقاد به باورهای ملی و فرهنگی ما را رقم می‌زند، نمونه‌ای است از اراده کوتاه مدت مسئولان فرهنگی و رسانه‌ای کشور برای بحرانی که نه تنها هویت فرهنگی که چرخه اقتصاد داخلی را تهدید می‌کند. حال آنکه پیام‌های هشدار دهنده به سوی مخاطبان آنگاه به ثمر خواهد نشست که تمامی نهادهای مربوط در مواجهه با این تهدیدها به درستی و ظرافت تمام به وظایف خود عمل کنند.

 برای درک بهتر این موضوع کافی است کمی دقیق‌تر رفتارهای متناقض نهادهای فرهنگی را با ارسال پیام‌های هشدار دهنده آن‌ها مورد بررسی قرار دهیم.

فارغ از اینکه گفته می‌شود ۸۰ درصد حجم نوشت افزار موجود کشور از آن محصولات چینی و هندی با نشان‌های غربی است، آنچه قابل نقد است اینکه چرا چنین موضوعاتی که به باور مسئولان آفت نظام تعلیم و تربیت کشور به شمار می‌رود تنها در مناسبت‌های تقویمی اعتبار می‌یابد. مگر چرخه تدبیر مدیران فرهنگی یا چرخ اقتصادی واحدهای تولیدی این گونه محصولات تا پیش از آن از حرکت باز ایستاده بوده که یکباره با آغاز فعالیت مدارس زنگ هشدار آن‌ها به صدا در می‌آید؟

رسانه ملی در حالی گزارش‌های تولیدی خبرنگاران خود را در خصوص برندهای خارجی روی آنتن می‌فرستد و چهره شخصیت‌های کارتونی نقش بسته روی نوشت افزار دانش آموزان را مات و شطرنجی می‌کند که همزمان از پخش پویانمایی‌های خارجی در شبکه‌های داخلی خود ابایی ندارد. تو گویی ماموک تایلندی، ماهی فضایی برزیلی، گروه نجات آمریکایی، اوم نوم روسی و یاپ یاپس کانادایی و ده‌ها مجموعه از این نوع را رسانه‌های آن سوی آب دوبله و پخش می‌کنند.

بد نیست بدانید همین پویانمایی «اوم‌نوم» Om Nom Stories که ذکر آن رفت و در رسانه ملی ما پخش می‌شود به دنبال یکسری بازی‌های رایانه‌ای به نام «Cut the Rope » که برای موبایل و تبلت طراحی شده بود، برای گروه سنی خردسال ساخته شده است. حتی فیلم‌های کوتاه «اوم‌نوم» نیز دارای یک بازی است که می‌توان در هر قسمت، یک ستارۀ طلایی را در طول فیلم پیدا کرد. علاوه بر این اسباب‌بازی‌ها، عروسک‌ها و سایر لوازم مختلف اوم‌نوم نیز تولید شده‌اند. مجموعه بازی‌های رایانه‌ای «اوم‌نوم» انواع گوناگونی دارند که قابل نصب روی انواع گوشی‌ها و تبلت‌ها هستند. این بازی‌ها توانسته تاکنون چندین و چند جایزۀ مختلف و معتبر جهانی را از آنِ خود کند. بدین گونه سعی، حمیت و تبلیغات شرکت سازنده، تلاش دست اندرکاران رسانه ملی را نیز برای معرفی این پویانمایی و سایر تولیدات غیر بومی را نیز می‌توان افزود.

از رسانه ملی که بگذریم، قفسه فروشگاه‌های عرضه محصولات فرهنگی را صدها لوح فشرده از پویانمایی‌های متفاوت خارجی پر کرده است که بار سنگین نظارت بر عرضه و پخش آن بر دوش وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سنگینی می‌کند.

واقعیت تلخی است، اما بد نیست حال که به اینجا رسیدیم به این نکته هم اشاره کنیم که بازار پوشاک، اسباب بازی و حتی تم جشن‌های تولد کودکانمان لبریز از برندهای خارجی است. متأسفانه فرزندان ما پیش از آنکه السا و آنا، مینیون‌ها، خرس تدی، کیتی و... را روی نوشت افزار خود جست و جو کنند و بیابند، در رسانه ملی، فروشگاه‌های محصولات فرهنگی، یا بر روی تم جشن تولد، کاغذهای کادو، تی شرت‌ها و... با آن‌ها انس گرفته‌اند!

فراموش نکنیم این تعارض رفتاری از سوی مدیران فرهنگی و رسانه‌ای بومرنگ خطرناکی است که چهره اعتماد مخاطبان را هدف گرفته است.